TPM : มาย้อนเวลาไปดูกองถ่าย TPM ในปี 2011 กัน ( 3 )

มาต่อตอนที่ 3 กันเลย :

ในขณะที่ทีมงานในกองถ่ายกำลังวุ่นวายอยู่กับอุปกรณ์เครื่องมือของพวกเขาอยู่นั้น จะมีแค่คนๆเดียวเท่านั้นที่ยังคงพูดคุยอยู่ต่อไป และในทันใดนั้นเอง ในบัดนั้นเอง จู่ๆ เขาก็เงยหัวขึ้นมา และมองหาว่าเราอยู่กันที่ตรงไหน OMG! ระยะห่างของเราเพียงแค่ 3 เมตรเห็นจะได้ อ้า.... แสงช่วงนั้นเร่ิมมืดๆทึมๆลงแล้ว แต่ฉันก็ยังเห็นแสงสว่างในดวงตาของเขาได้เลย ! ก็ตอนที่พวกเราใช้ Flash กันนั่นแหละ แต่แสงวาบแบบนั้นก็ไม่ได้อยู่กับเราได้นานนัก

และในช่วงนั้นเองที่เราเห็นเขาส่งยิ้มมาให้และก้มหัวมาทางพวกเราเพื่อเป็นการทักทาย ไม่มีเวลาคิดมากนัก เราก็ได้แต่ก้มหัวตอบเขาไปและโบกมือไปด้วย เรามองไปที่  Yang ( พ่อ Se ryung ) กับทีมงานที่เริ่มคุยกันน้อยลงเรื่อยๆ นี้ไม่ใช่ภาพลวงตาอีกต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้กับการที่ได้ฟังพวกเรากล่าวด้วยความพึงพอใจ ตื่นเต้นกัน และหัวเราะให้กันอยู่อย่างนี้ ฉันก็แน่ใจแล้วว่านี้ไม่ใช่ภาพลวงตาอีกต่อไป Si Hoo จริงๆ ตัวจริงเสียงจริง และ กับการแสดงออกจากทั้งเขาและเราแต่เพียงเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้น ย่อมรับประกันได้แล้วว่า Si Hoo นั้นทราบดีว่าเรากำลังอยู่เป็นเพื่อนเขาที่นี่

การถ่ายทำในพื้นหินเบื้องหน้าน้ำตกที่ Si Hoo ต้องใช้ธนูโดยมี Se Ryung อยู่ที่ด้านหลังของเขา เช่นเดียวกับ Yang  และ เมื่อ Se Ryung ถูกธนูยิงปักหลังและนั่งลงไป ฉันเห็น Seung Yoo ก็กำลังนั่งลงตามไปด้วย เขาดูจะแข็งแน่นิ่งไปเลย และผู้ช่วย 2 คนก็มาอยู่เบื้องหลังเขา สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก และกังวลกับธนูที่ปักอยู่ที่หลังของ Se Ryung นั้นช่างดูสมบูรณ์แบบและเต็มตื้นอย่างสุดๆเลย Seung Yoo นั้นหล่อมากจริงๆในขณะที่พวกคนธนูนั้นเริ่มล้อมรอบตัวเขาอยู่ ก่อนที่จะต้องลุกขึ้นและถูกดึงตัวออกไปโดยผู้ช่วยของเขาและออกจากฉากไปในที่สุด .. จริงๆแล้วฉากนี้ต้องถ่ายทำกันอยู่หลายครั้งด้วยกัน

ในช่วงเวลานี้นั้น เราได้แต่หวังว่า ( เป็นหวังที่ไม่ดี ) ว่าฉากนี้จะต้องถูกถ่ายซ้ำๆอยู่หลายๆครั้งด้วยเถอะ เพราะ Si Hoo นั้นอยู่ใกล้พวกเรามากๆเลย แต่เพราะมันเป็นความหวังที่ไม่ดีของเรา สวรรค์จึงไม่ยกให้  หลังจากฉากยิงธนูนั้นผ่านไป ฉากที่น้ำตก Shu Yu Ting ในส่วนของ Si Hoo ก็เสร็จสิ้นลงในวันนั้น

จุดที่น่าสนใจ # 1  : Moon Chae Won นั้นตัวเล็กกว่าที่เราเห็นกันใน TV มากเลย แต่สวยมาก ในช่วงระหว่างพักการถ่ายทำ ทีมงานได้พูดคุยกับเธอกันมากมาย ดูเหมือนพวกเขานั้นจะชอบเธอเอามากๆทีเดียว  เธอนั้นออกจากกองถ่ายไปก่อน Si Hoo เรานั้นได้นำ กล้วยหอมมาฝาก Si Hoo เพื่อเพิ่มพละกำลังให้เขา ... Si Hoo ผู้น่าสงสาร เรายังไม่เห็นเงาของผลไม้ของเราเลย

จุดน่าสนใจจุดที่ 2 : ระหว่างการถ่ายทำ ของขวัญของพวกเราได้ถูกย้ายจากลานจอดรถที่ Shu Yu Ting  ตัวแทนของ PSH เป็นห่วงเกี่ยวกับมันเอามากๆ ด้วยกลัวว่าผู้กำกับจะไม่ให้เวลามากนักในการพักการถ่ายทำเพื่อจะได้ให้ของขวัญ จนเขาต้องวิ่งรกไปท่ัวเพื่อทำความเข้าใจกับผู้กำกับ เราจึงขอขอบคุณเขามานะที่นี้ด้วย

ประมาณ 1 ทุ่มตรง เราก็เห็น PSH กำลังเดินขึ้นบันไดมาที่ Shu Yu Ting  หน้าตาของเขานั้นดูเหนื่อยล้ามากแต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่เสมอ เราได้นำเอาอาหารมาไว้ที่ศาลาพัก ( คล้ายๆเก๋งจีน ) และ PSH ก็เข้ามาที่ศาลาอยู่ได้ประมาณ 10 นาทีและพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับทีมงานอยู่ที่นั่น

เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะตามเขาต่อไปจากตรงจุดนี้ เราจึงตัดสินใจยืนเรียงแถวกันเป็น 2 แนวที่ด้านล่างของศาลา รอคอยเขาอยู่อย่างนั้น และเฝ้าดูเขากำลังจะจากไป เพื่อต่อไปที่ Studio  เพราะเราได้รับคำบอกเล่าว่าในทันทีที่ PSH เสร็จจากถ่ายทำที่นี้ เขาจะต้องไปถ่ายทำต่อที่ Pyeongtaek ในทันที ( ที่แรกที่เราเดินทางไป ที่มี Studio ตึกสีเขียวๆ ) และจะเป็นการถ่ายทำชนิดตลอดทั้งคืนที่นั่น เราไม่สามารถที่จะทำให้ PSH ต้องมาทนลำบากอยู่กับเรามากไปกว่านี้แล้ว

มันดูราวกับยาวนานกว่า 10 นาทีในความรู้สึกของเรา มันเหมือนสักพันปีก็ไม่ปาน และก็เหมือนกับช่วงสั้นๆไปด้วยในเวลาเดียวกัน กับการรอคอยที่ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะเรานั้นสับสนกับเวลาโดยปรกติไปเลย และในที่สุด อย่างช้าๆจากศาลา เขาก็เดินลงมา ในชั่วเวลานั้นเขาทำให้ฉันรู้สึกราวกับเขาไม่ใช่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาอย่างนั้นแหละ เขาราวกับเป็นพ่อมดแห่งยามราตรี ในชุดดำทั้งชุดอย่างนั้น และความมืดก็ได้เข้ามาปกคลุมกับบรรยากาศโดยรอบอย่างรวดเร็ว

ละลายไปหมดแล้ว กับใบหน้าที่เราคุ้นเคยที่มักเห็นรอยยิ้มอบอุ่นของเขาอยู่เสมอๆ แต่ใบหน้าขณะนี้นั้นเป็นใบหน้าของคนที่เหนื่อยล้าเต็มที นัยน์ตาที่ดูลอยๆ และรอยยิ้มที่ดูไม่ค่อยมั่นคงนัก ฉันสามารถบอกได้เลยว่าเขานั้นกำลังเหนื่อยล้าอย่างมาก ถึงมากที่สุด มีความรู้สึกเจ็บปวดจนเอ่อล้นไปหมด และเขาก็เดินลงมาอย่างเงียบๆ ปราศจากเสียงใดๆ ไม่มีการพูดคุยกัน แม้จะมีคนกว่า 12 คนอยู่กับเขา และเราจึงค่อยๆเฝ้ามองเขาเดินลงมาทางแถวของเราที่รอคอยอยู่ ....

ไม่แน่ใจว่าใครที่ยื่นมือออกไปหา PSH  ...จำได้ว่าได้แต่จับตามองดูใบหน้าของเขาที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าที่เราคุ้นเคยกันดี และต่อมาเขาก็จับมือทักทายพวกเราทุกๆคน และเมื่อถึงคราวของฉันที่เกือบจะอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว กับภาพลวงตาต่างๆที่เคยสร้างขึ้นมาแต่ขณะนี้มันได้มาอยู่ใกล้แค่เพียงมือเอื้อม ในช่วงเวลานั้นฉันไม่สนใจแล้วว่ามันคือเวลาเช้า สาย บ่าย ค่ำ ทั้งหน้าและตานั้นช่างดูนุ่มนวลราวกับ Wen Yu Yi และในที่สุดฉันก็ได้สัมผัสมันแล้ว ! มือของเขา ให้สัมผัสที่เย็นๆชื่นๆ อบอุ่น แห้งๆ และนุ่มนวล และอีกครั้งหนึ่งที่ฉันสูญสิ้นคำพูดใดๆทั้งมวล .. กับเสียงที่ทุ้ม มีเสน่ห์น่าฟังของเขา ซึ่งกำลังกระซิบกับตัวแทนของเขาและ พี่สาวจาก Sihoorang อยู่ 2-3 คำ ก็ไม่ทราบว่าเขาพูดอะไรกันเป็นภาษาเกาหลี เอ้อ! อยากเอาหัวชนฝามันเสียเลย !!!

หลังจากฟังคำสนทนาที่น่าสนใจอยู่นั้น และก่อนที่เราจะรู้ว่า PSH หมายความว่าอะไร ต่อมาก็จับได้อย่างคร่าวๆว่า เขาถามว่า " เราต้องการให้เขาทำอะไรให้ ? " ตอนนั้นดีใจที่เราไม่รู้ภาษาเกาหลีมิฉะนั้นฉันคงได้ร้องไห้ออกมาอย่างยั้งไม่อยู่แน่นอน ถ้าฉันสามารถเข้าใจความหมายของเขาในขณะนั้น และในทันทีพี่สาวก็บอกให้เรายืนเข้าแถวเป็น 2 แแถวโดยให้ PSH ยืนอยู่ตรงกลาง  และเราก็รู้ทันทีว่านี้คือการเตรียมตัวถ่ายรูปหมู่กับ PSH ไม่มีตำแหน่งแห่งที่กันหละ ไม่มีแม้แต่ในแถวสุดท้าย ฉันจึงย่องเข้าไปย่อนตัวให้ได้ จนฉันได้ยินเสียงดัง คลิกๆอีกครั้ง ช่างภาพก็คงรู้ดีว่าเรายืนกันอย่างไม่ค่อยจะได้เรื่องเท่าไหร่เขาจึงให้โอกาสเราได้ตั้งท่าให้ดีขึ้นก่อนจะถ่ายภาพเพิ่มอีก ต้องขอบคุณมากจริงๆ

หลังจากเสร็จการถ่ายรูปแล้ว PSH ก็หันกลับมายิ้มอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับจับมือกับคนรอบๆข้าง นี้หมายถึงเป็นการอำลาแล้วสิ ใช่ไหม ? ด้วยความสับสน และไม่อยากที่จะจากเขาไปเลย ฉันได้มีโอกาสจับมือที่อบอุ่นของเขาอีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้ให้แน่ใจว่าฉันจะมองดูหน้าของเขาเพื่อที่จะได้จดจำเอาไว้ และอย่างน้อยในเสี้ยววินาทีนั้น PSH ก็มีสายตาให้ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น^^ และเมื่อเสร็จสิ้นการจับมือกับทุกๆคนแล้วเขาก็เดินตรงไปที่รถตู้ของเขา ทั้งผู้จัดการร่างใหญ่และพี่เลี้ยงตัวเล็กๆของเราก็เดินอยู่รอบๆเขา ผู้จัดการได้เอาแขนขึ้นมาทำเครื่องหมายกากบาด และรถของเราก็จอดถัดจากรถตู้ของ PSH เราได้มาหยุดอยู่ตรงทางของเธอ และคิดถึงว่าเรากำลังจะแยกทางจากเขาแล้ว หัวใจของฉันนั้นเต็มไปด้วยความปวดแปร๊บไปหมด ฉันเห็น PSH อยู่ข้างๆรถตู้ของเขาและหยุดอยู่ตรงนั้น กำลังสนทนาอยู่กับผู้จัดการของเขา แล้วจึงก้าวเดินไปข้าวหน้า เอ! เขากำลังจะไปไหน ?

เรารู้สึกสับสนไปหมด เศร้าสร้อยกับตัวเอง ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆนอกจากความว่างเปล่า ถ้างั้นตามเขาไป ? ด้วยความสัตย์จริง ตราบเท่าที่ฉันสามารถจะตามเขาไปในทุกที่ ฉันก็จะไปมันจนถึงสุดโลกเลย จริงๆ จากทางเดินที่ลาดต่ำลงเรียบเชิงเขา ทีมงานได้หยุดผู้จัดการเอาไว้และชี้ไปที่ด้านล่างของลานจอดรถ และพูดอะไรบางอย่างกัน PSH และ PSH ก็ได้ชี้มือไปในทิศทางเดียวกัน ต่อมาเราเริ่มเข้าใจแล้ว ของขวัญอยู่ในรถ ดูจากสภาพความเหนื่อยล้าของเขาแล้ว รถของ Sihoo นั้นกำลังรอพวกเราอยู่ได้สัก 10 นาทีแล้วเพื่อที่เราจะได้มีโอากาสที่จะให้ของขวัญกับเขาด้วยมือของเราเอง และนี้จริงๆไม่ได้อยู่ในแผนเลย เพียงแค่ชั่วจัวหวะนั้นฉันก็เห็น Si Hoo หันกลับมา แล้วเดินนำหน้าพวกเราไปตามทางเดินลาดเขา OMG! นี้ Si Hoo กำลังจะมารับของขวัญของเราด้วยตัวของเขาเองหรือนี้? ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ของพวกเราในเวลานี้เลย มันเต็มที่ไปหมดแล้ว  พวกเราทุกคนแทบจะควบคุมตัวกันไม่อยู่แล้ว ในวินาทีนั้นพวกเราจึงทำตัวราวกับเด็กน้อยๆวิ่งลงตามเขาไปเป็นพรวนอย่างร่าเริงมีความสุขเป็นที่สุด ....


กรุณาติดตามตอนที่  4 ต่อไป ขอบคุณ

Credit : parksihoobar.com, thanks!