คำแปลบทสนทนาของ PSH ในรายการ Healing Camp ตอนที่ 3

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์มาต่อให้จบกันเสียทีนะ ....

L = Lee เสื้อแดง
K = Kim เสื้อเขียว
H = พิธีการสาวคนเดียวของเรา
P = PSH

คำแปลนี้จะอยู่ในระหว่างช่วงนาทีที่ 37:19 - 54:37

L : คุณเกิดปีอะไร ?

P : อะไรนะ ?

L : คุณอายุเท่าไหร่ ?

P : อ้อ .. ผมอายุประมาณกลางๆ 30 

H : จริงๆแล้วคุณยังคงหนุ่มอยู่ แต่คุณดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดเกี่ยวกับเรื่องอายุของคุณเท่าไหร่

P : ไม่ใช่อย่างนั้น ผมเพียงต้องการจะรู้สึกหนุ่มกว่าอายุ

L : ทุกอย่างสามารถจะเช็คได้ใน Internet ไม่ว่าจะเป็นปีเกิด อายุ ...

P : แต่คนส่วนใหญ๋ไม่รู้ถ้าเขาไม่เช็ค

H : แล้วคุณรู้สึกว่าตัวเองยังหนุ่มอยู่หรือเปล่าหละ ?

P : คนบางคนพูดว่าผมดูเหมือนคนอายุ 20 ปลายๆ

L : เดาอายุเขาไม่ได้จริงๆถ้าจะดูจากหน้าตาของเขาอย่างนี้

P : เลิกพูดเกี่ยวกับมันแล้วกัน

L : เขาเป็นคนหน้าเด็ก

K : เพราะเขาไม่ดื่ม

P : ไม่นะ ผมดื่มหนึ่งแก้วต่อวัน ... นี้เป็นความสัตย์จริง

P : วันนี้ผมตื่นขึ้นมาประมาณ 6 โมงเช้า ผมมีเวลาอีกประมาณ  4 ชั่วโมง ก็เลยนอนเล่นอยู่บนเตียง และเมื่อถึงเวลาที่จะต้องเริ่มไปทำงาน ผมก็มักจะรู้สึกเหนื่อยมากๆ ดังนั้นผมก็เลยดื่มไวน์แดงไปครึ่งแก้ว แต่ผมกลับทำพลาดอย่างแรง -- เพราะผมหลับไปก่อนหน้านั้นแล้ว 5 ชั่วโมง แม่้หลังจากดื่มไปแล้ว ผมก็ไม่สามารถที่จะหลับต่อได้อีก นี้เป็นรายการโชว์ ซึ่งผมค่อนข้างจะประหม่า และ กังวลอยู่ หัวใจของผมรู้สึกเต้นแรงมากทีเดียว

H : บ้านเกิดของคุณอยู่ที่ไหน

H : คุณพูดว่าคุณกำลังรู้สึกตื่นเต้น คุณพูดมีสำเนียงด้วย

P : ไม่รู้ตอนนี้ผมพูดเป็นไงมั้ง

ในนาทีที่ 39:30 ก็มีฉากใน  CDDA ออกมา

เปลี่ยนมาคุยกันต่อข้างใน ( ทุกๆคนเปลี่ยนเสื้อผ้ากันหมด ยกเว้น Lee )

L : นี้คือส่ิงที่ PSH ขอ - เอามันออกอากาศไปเลย - ก่อไฟในอากาศที่หนาวเย็นอย่างนี้ สร้างบรรยากาศที่ดีมากๆ

P : ผมบอกว่าหวังว่าเราจะก่อไฟที่ข้างนอก

H : ฉันรู้สึกร้อนขึ้นมามากเลย

L : การที่จะเข้าใจใครสักคนได้ดี อย่างแรกก็คือคุณต้องรู้จักครอบครัวของเขา ครอบครัวของ PSH นั้นเป็นเจ้าของที่ดินมาร่วม 3 ชั่วอายุคนแล้ว ครอบครัวของคนที่มีฐานะ ครอบครัวที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันดีในท้องถิ่นมาได้ 3 ชั่วคนแล้ว -- และเขาก็เป็นรุ่นที่ 3  มีคำกล่าวเอาไว้ว่า : ความมั่งคั่งไม่สามารถจะดำรงต่อไปได้ใน 3 ชั่วอายุคน

K : หมายถึงเขาก็เป็นรุ่นสุดท้ายสิใช่ไหม ?

L : คุณเป็นรุ่นที่ 3 ใช่ไหม ? นี้เป็นความจริงหรือเปล่า ?

P : เมื่อผมเป็นเด็ก ผมมักจะได้ยินคนที่หมู่บ้านพูดเช่นนั้นอยู่บ่อยๆ รถบัสจะเข้ามาในหมู่บ้าน เพียง 5 ครั้งต่อวัน ใช้เวลา 40 นาทีจาก Buyeo เพียงเพื่อที่จะมาสู่เมืองที่ถือว่าเป็นเมืองกับเขาจริงๆที่เรียกงว่า Ka Gong Li ในตัวเมือง Buyeo ในเขต Eunsan 

L : นั้นหมายถึงที่ที่เจ้าของที่ดินพักอาศัย ที่ทางช่างมากมาย ไปไม่ถึงถ้าไม่มีถนนเข้าไป

P : เมื่อปู่เลือกที่ๆจะสร้างบ้าน ( บ้านประจำตระกูล) เขามองหาที่ที่มีต้นพลัมขึ้นอยู่และดอกของมันจะตกลงบนดินตรงนั้น-- ประมาณ 1 กิโลเมตรห่างออกไปได้ ได้กล่าวกันว่าถ้าสร้างบ้านในที่นั่น ลูกหลานจะมีชื่อเสียงโด่งดัง

L : ดังนั้นนี้คือวันนี้ของ PSH

P : น้องชายของผมเป็นนักเบสบอลอาชีพ บางทีมันอาจจะหมายถึงเขาในช่วงนั้น ผมเคยคาดเอาไว้เช่นนั้น ... เขาเล่นได้เก่งมาก เขานั้นเป็นระดับมืออาชีพจริงๆ

H : คุณหน้าตาดีไหมสมัยเป็นเด็กๆ ?

P : ครับ ผมหน้าตาดีมากเลย มันก็ไม่ค่อยจะมีคนมากนักในหมู่บ้านของเรา  ( NK : 555 ตลกมากนะ PSH )

L : เขาก็เลยเป็นคนที่หล่อเป็นอันดับ 1 ในหมู่บ้านของเขาเลย

K : ครอบครัวของคุณเป็นที่รู้จักกันดีมากเลยสินะ ใช่ไหม ?

P : งานอดิเรกของปู่ของผมคือการล่าสัตว์บนหลังม้า

L : ถ้างานอดิเรกของปู่ของคุณคือการล่าสัตว์บนหลังม้า เขาก็คงไม่ได้ไปยืมม้าของใครสินะ  นั้นหมายความว่าเขามีม้าของเขาเองด้วย

P : ใช่ครับ

L : มีห้องทั้งหมดกี่ห้องในบ้านของคุณ ?

P : ดั้งเดิมนั้นมีหลายห้องด้วยกัน แต่มันถูกไฟไหม้ไปหมดแล้ว มันเป็นบ้านแบบ Hanok ( บ้านแบบโบราณของเกาหลี )  แต่เราก็ยังคงอาศัยอยู่ที่นั้น

นั้นคือที่ๆ PSH เกิดหรือ ?  มันยังคงตั้งอยู่หรือเปล่า ?

P : ตอนนี้เรือนที่อยู่ทั้ง 2 ข้างโดนไฟไหม้ไปหมดแล้ว มีเพียงหลังกลางเท่านั้นที่ยังคงเหลืออยู่

K : แล้วมีกี่ห้องกันหละกับเรือนหลังกลางที่ยังคงเหลืออยู่นี่ ?

P : ประมาณ 9 - 10 ห้อง

( มีภาพของ PSH ในวัยเด็กปรากฏขึ้นมา )

P : ผมเติบโตขึ้นมาตามชนบท ว่ิงจับกบ ตกปลา ว่ายน้ำ และขโมยผลแตงโม

K : ลูกคนรวยยังไปขโมยอีกหรือ ?

P : เมื่อผมเป็นเด็กๆ ครั้งหนึ่งเรากำลังย่างไก่กินกันอย่างเอร็ดอร่อย เพียงแต่ต่อมาผมถึงมาทราบว่าไก่่นั้นเป็นไก่ที่บ้านของเราเอง ( NK : ขโมยไก่ด้วย แต่มารู้ทีหลังว่ามันเป็นไก่ที่บ้านเขาเอง )

L : ได้ยินว่าพ่อของคุณสูง 186 ซม เขาเป็นนายแบบที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งในช่วง ปี 60 - 70

( ภาพของพ่อเขาก็ปรากฏขึ้น )

P : เขาถ่ายโฆษณาในช่วง ปี 60 -70 และปรากฏตัวในหนังบ้าง

H : งานโฆษณาอะไรหรือ ? มีอะไรที่เรารู้จักไหม ?

P : เหล้า Soju โยเกิร์ต และอื่นๆ แล้วยังมีถ่ายกับ Kim Young Ae ด้วย -- ยังคงมีภาพของเขาอยู่บ้าง

( รูปภาพ ก็ถูกแสดงออกมา )

L : Kim Young Ae เป็นดาราสาวที่โด่งดังมากที่สุดในยุคนั้น

H : ทำไมเขาไม่ทำงานหนังต่อไป ?

P : เพราะเขาสูงเกินไป ไม่มีดาราสาวคนไหนจะคู่กับเขาได้

P : พ่อพูดว่า " เขาเลิกล้มความตั้งใจกับอาชีพของเขาเพราะแม่ของผม ที่ไม่สามารถจะทนถูกทารุณโดยผู้หญิงคนหนึ่งได้ แม่ต้องการที่จะกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด

H : เพราะพ่อของคุณหล่อมากเกินไป

P : นั้นเป็นคำบอกของพ่อ

L : เพราะพ่อของคุณหล่อมากเกินไป มีผู้หญิงมากมายล้อมรอบตัวเขา แม่ของคุณก็เลยไม่สามารถรับมันได้และยืนยันที่ต้องการจะกลับไปอยู่ที่บ้านนอกแทน

P : หล่อมาก

K : พ่อนั้นดูจะมีขีดขั้นความหล่อสูงขึ้นมาอีกระดับหนึ่งนะ --- เขาดูดี พ่อของเขาเป็นคนหล่อมาก

P : พ่อของผมชอบพาพวกเราไปดูหนังตามโรง คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ไม่ไปดูหนังกันหรอก

L : ในสมัยนั้นตามหมู่บ้าน การไปเที่ยวตามเมืองเพื่อที่จะไปดูหนังสักเรื่องถือเป็นเรื่องใหญ่

P : ผมจำได้ว่าไปดู 007 .. เมื่อผมอายุได้เพียง 6 -7 ขวบ ผมยังจำสาวๆของเจมส์ บอนส์ ได้อยู่เลย

H : เพราะพ่อของคุณ ทำให้คุณฝันอยากเป็นนักแสดง

P : มันก็มีความเป็นไปได้อยู่

L : เพื่อเป็นการสร้างฝันในการเป็นนักแสดง โดยการดูหนังของผู้ใหญ่ .....

P : ไม่ใช่หนังผู้ใหญ่ มันคือ 007 ในเวลานั้นผมเป็นคนที่ขี้อายมากๆและเป็นเด็กที่เก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ค่อยแสดงออก ผมเองก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมผมถึงเข้ามาสู่เส้นทางของการเป็นนักแสดงคนหนึ่งกับเขาได้

K : ขึ้อาย และ ไม่มีคุณสมบัติเพรียบพร้อม แต่คุณก็กลายมาเป็นนักแสดงคนหนึ่ง มันเป็นเพราะหน้าตากของคุณหรือเปล่า ?

L : แต่ครอบครัวของคุณมีฐานะที่ร่ำรวยมาก ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเข้ามาในกรุงโซล ทำไมจึงเข้ามา ?

P : ลูกผู้ชายจะต้องออกมาสู่โลกกว้างเพื่อมองหาความสำเร็จในชีิวิตของเขาเอง ผมต้องการที่จะประสพความสำเร็จด้วยตัวของผมเอง ครั้งหนึ่งผมได้พบกับเพื่อนที่ป้ายรถเมล์ ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียน ม.ต้นกันมา เขาบอกผมว่าเขากำลังจะเข้าไปทำงานที่โซลและมีที่พักให้เสร็จเรียบร้อย เขาจึงชวนผมไปโซลกับเขา และบอกว่าเขาสามารถที่จะหางานให้ผมทำได้พร้อมที่พักและอาหารให้เสร็จสรรพมันล่อใจผมมาก ดังนั้นผมจึงมาที่โซลโดยไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย ผมพบกับเพื่อนที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง เขาพูดว่า " กวางน้อยที่กระหายน้ำไม่เคยพลาดในการมองหาบ่อน้ำ " เขาพูดว่าเขาจะพาผมไปที่แห่งหนึ่งแต่เขาไม่ได้บอกว่าเป็นที่ไหน แต่เมื่อเราไปถึงที่นั้นแล้วผมจึงค้นพบว่ามันคือธุรกิจต้มตุ๋นหลอกลวงชาวบ้าน ผมจึงหลบออกมาจากหลังร้านโดยทันที

P : ผมไม่อะไรติดตัวมาเลยกับผม ผมมีเพื่อนอีกคนผู้ซึ่งกำลังจะไปเร่ิมเข้าเกณฑ์ทหาร เขาบอกว่าผมสามารถพักอยู่ที่บ้านของเขาได้ก่อนที่มันจะถูกคนอื่นเช่าไปเสียก่อน ดังนั้นผมจึงรีบไปอยู่ที่นั่นในทันที ผมยังคงขอบคุณเพื่อนคนนั้นอย่างมาก แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ 1 อาทิตย์ก็ตาม

P : และต่อจากนั้นผมก็ไม่มีที่ไปอีกครั้งหนึ่ง ลุงคนหนึ่งกำลังเปิดกิจการสถานออกกำลังกายอยู่และยอมให้ผมอาศัยอยู่ที่นั่น ที่แห่งนั้นมีห้องใต้ถุน กับทางเดินแคบๆที่นำไปสู่ด้านล่างซึ่งเป็นที่เก็บของพวกขวดน้ำดื่มต่างๆ ( มีภาพแสดง) ผมก็เลยอาศัยอยู่ที่นั่น

P : ในเวลานั้นผมก็เริ่มไปทำงานอยู่ที่กับกลุ่มที่โรงละครแล้ว เมื่อผมกลับมาในตอนค่ำๆผมก็จะออกกำลังกายเสมอ แต่ก็ไม่สามารถที่จะหลับได้ดีเท่าไหร่ ทุกๆเช้าประมาณตี 5 ลุงก็จะมาเคาะประตูเรียก ผมก็จะต้องลุกไปเปิดประตูให้เขา เตรียมเปิดเพลง ( เพื่อใช้ในโรงยิม ) และตระเตรียมอุปกรณ์ต่างๆให้พร้อม ผมจะมีเวลาเพียงแค่ 2-3 ชมในการนอนแทบทุกคืน น้ำหนักผมลดลงไปจนไม่ถึง 60 กำโลด้วยซ้ำ ความหวังของผมคือจะให้ตัวเองพอมีเนื้อหนังมากขึ้น และมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาบ้าง

L : มีอย่างหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณไม่ขอความช่วยเหลือจากพ่อ-แม่ของคุณ ?

P : ผมไม่ต้องการ ผมต้องการที่จะประสพความสำเร็จด้วยตัวของผมเอง

L : มาดูรูปหมู่บ้านของเขากัน และ มาดูรูปบ้านของเขาว่ามันใหญ่แค่ไหน

K : มันคงใหญ่โต มีห้องถึง 9 ห้อง ?

P : มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ห้องรับแขกเท่านั้นที่ใหญ่มากๆ ผมชอบที่นั่นมากๆเพราะเวลาที่เรายังเด็กอยู่ เราสามารถที่จะกางเต็นท์และเล่นซ่อนหากันได้เลย

P : คุณมีภาพบ้านของคุณไหม ?

P : คุณคิดว่าผมกำลังโกหกคุณหรือ ?

( ภาพบ้านของเขาจึงปรากฏขึ้น ซึ่งถ่ายภาพโดยพ่อของเขาเอง )

P : แรกๆผมก็ไม่ทราบอะไรเลย ผมเร่ิมต้นจากงานละครเวที --ในมหาวิทยาลัย ผมเริ่มด้วยการไปแปะภาพ  Poster และแจกใบปลิว

L : คิดว่าช่วงเวลาที่คุณอยู่กับละครเวทีที่มหาวิทยาลัยได้มีส่วนช่วยคุณบ้างไหมกับงานอาชีพการแสดงของคุณในเวลาต่อมา? ตัวอย่างเข่น การเรียนรู้ในทักษะการแสดง การสร้างภาพพจน์ในฐานะนักแสดงคนหนึ่ง เป็นต้น

P ; ผมทำงานหนักมาก มีผู้กำกับคนหนึ่งได้กล่าวว่าบทตัวนำตัวนี้เหมาะมากสำหรับผม ผมไม่ทราบว่าเป็นเพราะผมดูดีหรือเปล่า โอกาสกำลังเคาะประตูเรียกแล้ว Double cast ( ในละครเวทีต้องมีนักแสดง 2 คนแสดงในบทเดียวกัน เพื่อสลับกันเล่น ) ตัวนำหลักทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิงได้ตัวกันไปเรียบร้อยแล้ว ผมเพิ่งมาอยู่กับพวกเขาได้เพียงแค่ 4 เดือนเท่านั้น ผมก็เข้ามาสู่งานแสดงได้ครึ่งทางเข้าไปแล้ว

L : อย่างนี้คุณก็ได้เล่นเป็นตัวนำสิ

P : ครับ

L : ละครขื่อเรื่องอะไร ?

P : มันถึงข่วงที่กำลังจะนำออกฉายรอบแรกแล้ว เวลาที่จะต้องออกทำการแจกใบปลิวไปตามที่สาธารณะต่างๆ ในที่สุดหน้าของผมจะได้ปรากฏในภาพกับเขาเสียที ผมนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยม ผมได้เป็นตัวนำ ใช่ไหมหละ? ผมก็เลยเปิดสมุดคู่มือการชมละครออกดู อุ๊ป! ขื่อของผมไม่ได้อยู่ที่รายชื่อของนักแสดง มันกลับไปอยู่ที่ด้านหลัง? ไม่นะ อยู่ตรงที่หน้าที่ 3 รวมอยู่กับพนักงานทั่วๆไปผมเห็นรูปของผมแล้ว เป็นไปได้อย่างไร ? นี้เพราะผมมาร่วมกับเขาไม่ถึงครึ่งปีหรืออย่างไร ? ผมนั้นสะเทือนใจมากเป็นที่สุด ผมไม่รู้ว่าจะคิดอย่างไร ผมวิ่งไปนั่งที่สวนสาธารณะในทันที นั่งอยู่อย่างนั้นประมารณ 20 -30 นาที ได้แต่จ้องอยู่ที่สมุดคู่มืออยู่อย่างนั้น คอยคิดแต่ว่าผมควรจะกลับบ้านไปเสียเลยดีไหมและลืมทุกสิ่งทุกอย่างให้หมด แต่นี้มันใกล้จะถึงเวลาที่การแสดงจะเริ่มแล้ว แต่เพราะมันเป็น Double cast  ( ทีมนักแสดง 2 ชุด) วันนั้นมันเป็นของอีกกลุ่มหนึ่งที่จะต้องแสดงและผมมีหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องของการให้แสง ถ้าผมไม่ทำมัน มันก็จะไม่มีแสงไฟ ดังนั้นผมจึงกลับไปที่โรงหนัง

P : เมื่อการแสดงสิ้นสุดลง ผมได้กลับไปที่ห้องเล็กๆของผมที่สถานออกกำลังกายแห่งนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นคนที่ช่างเคราะห์ร้ายเหลือเกิน มันมืดแปดด้านไปหมด ผมไม่รู้จักใครเลย ผมมาที่โซลด้วยมือเปล่าๆ ผมรู้สึกทั้งเหงาว้าเหว่ และเสียใจมากๆ ดังนั้นในชั่วขณะนั้นเองผมก็เลยตัดสินใจครั้งสำคัญ

P : ผมใช้โทรศัพท์ของที่ศูนย์โทรทางไกลไปที่บ้าน ( NK : นั้นเป็นวิธีเก่าๆดั้งเดิมก่อนมี cellphone ที่เราต้องโทรผ่านศูนย์เพื่อที่จะโทรทางไกลไหต่างจังหวัด ) ผมรู้สึกว้าเหว่มากจริงๆ ผมจึงโทรเข้าไปหาแม่ ในทันทีที่ได้ยินเสียงแม่เท่านั้นน้ำตาของผมก็ไหลออกมาแบบชนิดหยุดไม่ได้เอาเลย ตามองดูห้องเล็กๆแคบๆตรงหน้าและพูดกับแม่ไปด้วย ผมอยากให้แม่ปลอบโยนผมแต่แม่กลับพูดว่า " ถ้ามันยากลำบากนักที่ Seoul แล้วจะทนอยู่ที่นั่นไปทำไม ? กลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลย! " แม่ของผมไม่ทราบว่าอะไรเกิดขึ้น เธอคิดว่าผมกำลังไปได้ดี ผมถามแม่ว่า" แม่ ผมกำลังรู้สึกสิ้นหวัง และ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ผมถึงได้โทรมาหาแม่  ทำไมแม่ต้องมาดุผม ? "

กรุณาต่อตอนที่ 4 ซึ่งเป็นตอนจบ

Credit : parksihoo4u.com,thanks!