คำแปลบทสนทนาของ PSH ในรายการ Healing camp ตอนที่ 4

มาต่อตอนที่ 4 กันเลย

L : เสื้อแดง

K : เสื้อน้ำตาล

H : ดาราสาว Han Hye Jin

P : Park Si Hoo

นี้เป็นช่วงสุดท้ายแล้ว จากนาทีที่ 55:50 ไปจนจบรายการ

L : คุณอาศัยอยู่ที่ไอ้รูหนูนั้นนานแค่ไหน ?

P : ปีครึ่ง

H : คุณไม่เคยคิดที่จะกลับบ้านเลยหรือ?

P : ไม่เคยเลย! เพราะผมนั้นมีความฝันของผม

L : แล้วคุณไปไหนต่อหลังจากที่ออกจากไอ้เจ้ารูหนูนั่นมาแล้ว

P : ในช่วงน้ันเกิดมีอุบัติเหตุทางรถยนตร์ขึ้น ผมอยู่ในรถ Taxi คันหนึ่ง ถนนมันลื่นมากๆจึงทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นและผมได้เงินมา 5 ล้านวอนเป็นการชดใช้ค่าเสียหาย เกือบจะมากพอที่จะจ่ายเป็นค่ามัดจำค่าเช่าห้อง ( สำหรับอพาตเม้นต์ )

K : คุณเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงอย่างนั้นเชียว

P : ไม่ใช่ ผมไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้นอย่างนั้น มันเป็นอุบัติเหตุ 

L : อุบัติเหตุหรือ คุณไม่ได้ทำให้มันเกิดขึ้นนะ ?

P : ผมกำลังนั่งอยู่ในรถ Taxi และ Taxi ก็เกิดลื่นไถลเสียการทรงตัวบนถนนที่เปียกและลื่นจากฝนที่ตก และไปชนเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง และจากนั้นผมก็ได้ค่าทำขวัญมา 5 ล้านวอน

P : และผมก็รีบมองหาอพาตเม้นท์สักห้องหนึ่งในทันที เพียงห้องเล็กๆสักห้อง ตอนนั้นมันเป็นวันอาทิตย์ และผมก็อยากที่จะย้ายเข้าไปเดี๋ยวนั้นเลย ผมเอาสมุดธนาคารที่มีเงินค่าปลอบขวัญก้อนนั้นมาด้วย  แต่เพราะมันคือวันอาทิตย์ผมเอาเงินออกมาจากธนาคารไม่ได้ ผมต้องทิ้งของไว้หน้าประตูเพราะเจ้าของห้องไม่ยอมให้ผมเข้าไปจนกว่าเธอจะได้เงินค่ามัดจำ อะไรลักษณะนี้ไม่เคยเกิดขึ้นที่บ้านนอก จากประสพการณ์ครั้งนี้ ทำให้ผมเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้นว่า คนที่เมืองหลวงนั้นไม่เหมือนกับคนบ้านนอกอย่างเราๆ ในคืนนั้นผมต้องทิ้งกระเป๋าไว้หน้าประตูและใช้เวลาตลอดคืนที่ร้าน internet ก่อนจะย้ายเข้าไปได้ในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ผมถอนเงินได้แล้ว

L : มันอยู่ที่ไหนที่ว่านี้ ?

P : Cheongdam-Dong

P : ค่าเช่าเดือนละ 260,000 วอน

H : คุณต้องการที่จะอาศัยอยู่ใน Cheongdam-Dong หรือ ?

P : ผมยังไม่เข้าใจความหมายของมันหรอกในช่วงนั้น ผมมาจากต่างจังหวัด ผมจะไปรู้จักอะไรเกี่ยวกับ Cheongdam-Dong ?

P : แต่รุ่นพี่ของผมคนนี้ซึ่งผมได้ไปถ่ายโฆษณาด้วยอาศัยอยู่ที่ชั้นที่ 5 ดังนั้นผมก็เลยตามเขามาและก็มาที่ Gangnam และ ต่อมาก็ Cheongdam-Dong ดังนั้นผมจึงเริ่มต้นชีวิตของผมก็ที่ Cheongdam-Dong นี้หละ

L : นั้นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงมาแสดงละครเรื่องนี้ ?

P : ไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้นหรอก

L : เดี๋ยวมาสรุปกันหน่อย : จากบ้านที่ Buyeo ซึ่งมาจากครอบครัวเจ้าของที่ดินกว้างใหญ่มหาศาล จากครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยมา 3 ชั่วอายุคน ตามพ่อที่เป็นอดีตนายแบบมาดูหนัง 007  แล้วเริ่มฝันที่จะมาเป็นนักแสดง พบเพื่อนที่ป้ายรถเมล์และย้ายมาอยู่ที่ โซล หลบหนีออกมาจากพวกฉ้อโกง อาศัยอยู่ใต้ถุนโรงยิม ไปเจออุบัติเหตุเข้า และได้เงินค่าตอบแทนมา 5 ล้านวอน แล้วจึงย้ายมาอยู่ที่ Cheongdam-Dong

P : ผมเพิ่งผ่านไปแถวนั้นไม่นานมานี้เอง และพบว่าผนังที่ด้านนอกได้ถูกทำใหม่แล้วแต่ข้างในยังคงหมือนเดิม พวกเขาเพียงซ่อมแซมส่วนนอกเท่านั้น

L : อย่าไปเอ่ยถึงมันด้วยซ้ำ คนๆนี้ไม่มีดีอะไรที่จะไปเอ่ยถึง

P : พูดออกอากาศเลยนะ ....

L : ขึวิตที่ Gangnam นั้นยากลำบากมาก แต่คุณก็น่าที่จะหาผู้จัดการสักคน ถ้าคุณเซ็นต์สัญญากับบริษัทตัวแทนสักเจ้า คุณก็น่าจะมีความก้าวหน้าในอาชีพได้เร็วขึ้น ทำไมคุณไม่ทำอย่างนั้นหละ ?

P : ครับ มีใครบางคนให้นามบัตรกับผมไว้ที่ Gangnam

L : เพราะความหน่้าตาดีของคุณสินะ

P : 555 เพราะผมหน้าตาดี พวกเขาให้นามบัตรกับผมจริงๆ ผมน่าจะเพิ่มเติมประวัติของผมอีกสักหน่อยแล้วไปหาพวกเขา ผมก็ไม่ทราบว่าผมคิดอะไรอยู่ในตอนนั้น ผมเพียงแต่เก็บนามบัตรนั้นไว้แต่ไม่เคยแม้แต่จะหยิบมันออกมาดูด้วยซ้ำ น่าเสียดายอยู่ ผมน่าจะไปหาพวกเขาเสียตั้งแต่ตอนนั้น

H : คุณพยายามที่จะเลือกเจ้าอยู่หรือเปล่า ?

P : ไม่หรอก ในช่วงนั้นผมคิดแต่ว่าการเร่ิมต้นที่ดีคือความสำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว ผมคิดว่าในทันทีที่ผมเซ็นต์สัญญากับบริษัทใดก็ตาม ผมจะต้องดัง ก็ไม่รู้ว่าผมไปเอาความมั่นใจในตัวเองอย่างนั้นมาจากไหน

P : ผมคิดว่า " จุดเริ่มต้นที่ดีคือความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง และต่อมาก็จะได้แสดงในละครที่ดีๆสักเรื่อง แต่แล้ว ช่วงเวลา 10 ปีนั้นก็ผ่านไปง่ายๆอย่างนั้นเอง

L : เรียกว่าคุณผ่านเลยช่วงเวลา 10 ปีนั้นมาในสภาพของนักแสดงที่ไม่มีชื่อเสียงมาโดยตลอด

P : ครับ

L : คุณหล่อเหลาออกอย่างนี้ ผมก็ต้องคิดว่าคุณจะต้องโด่งดังมีชื่อเสียงได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน

H : คุณเริ่มงาน TV ได้อย่างไร ?

P : โดยการเป็นตัวประกอบ ( ไม่มีบทพูด) และ นักแสดงสมทบ ( มีบทพูดบ้าง ) อย่างแรก ประวัติการแสดงของคุณเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

H : ครั้งแรกก็เป็นตัวนำเลยหรือ ?

P : ฟังผมก่อน ไปทีละก้าว จุดเริ่มแรกคือใน Music Video -ในฐานะตัวนำ ในเวลานั้น ผมมีแฟนคลับเพิ่มขึ้นมาเป็น 5,000 คน

H : ใครคือนักร้องคนนั้น ?

P : Gavy NJ ในเพลงชุด " Happiness "

P : ผู้กำกับละครได้มาเห็นผมจากใน MV และจากจุดนั้นที่ผมได้เริ่มแสดงในบทที่มีความสำคัญมากขึ้น

L : แล้วคุณก็ได้เริ่มเก็บสะสมประสพการณ์จากงานหนึ่งไปสู่อีกงานหนึ่ง

P : ครับ และครั้งหนึ่งผมก็ถูกเลือกให้ไปแสดงในหนังใหญ่เรื่องหนึ่ง  ถ่ายไปได้หน่อย และก็มีการเตรียมตัวต่อไปอีก 2-3 เดือน แต่หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนตัวนักแสดง

H : ทำไม?

P : หลายเหตุผลด้วยกัน : เพราะผมไม่มีชื่อเสียง ไม่มีประสพการณ์พอ และ การเตรียมตัวของผมยังไม่เพียงพอ

L : หนังเรื่องอะไร ? ตอนนี้มันผ่านไปแล้ว คุณสามารถพูดได้แล้วตอนนี้

P : เนื้อเรื่องนั้นน่าสนใจทีเดียว ผมเล่นเป็นตำรวจ

L : หนังได้เข้าฉายหรือเปล่า ?

P : การถ่ายทำต้องเลิกล่มไปเมื่อถ่ายได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น

P :  1 ปีหลังจากนั้น ผมไม่มีอะไรทำเลยตลอดหนึ่งปีเต็ม  ในตอนนั้นผมก็มีละครมาแล้ว 2 เรื่องด้วยกัน และพร้อมแล้วสำหรับการแสดงหนังใหญ่ ผมคิดว่าหนังจอเงินน่าจะเป็นหนทางที่ดีในการแสวงหาความก้าวหน้าของผม

P : ต่อมาก็มีบทละครหนึ่งมาเสนอแก่ผม ผมได้ไปพบกับผู้กำกับ ไปดื่มและพูดคุยกับเขา และเขาก็พูดว่า " Sihoo คุณจะต้องทำมันได้ดี! " ไวน์ในวันนั้นมีรสชาติดีที่สุดเท่าที่ผมเคยดื่มมาเลย และผมก็ไม่ได้ผล่อยหลับไปด้วย  ช่างเป็นโอกาสที่ดีอะไรเช่นนี้ ผมจะต้องทำงานให้หนัก แต่หลังจากนั้นสัก 2 วันได้ เขาก็เปลี่ยนตัวนักแสดง พวกเขาเลือกคนอื่นแทน

H : ทำไม ?

P : ผมก็ไม่ทราบ

L : ละครนั้นชื่ออะไร ?

P : ละครได้ออกฉาย ไปแล้ว ผมไม่ควรจะเอ่ยชื่อมันออกมาหรอก

L : มันได้แพร่ภาพหรือ ?

P : ครับ

L  : ดังไหม ?

P : ไม่เลว

L : คุณก็ได้ประสพการณ์กับความล้มเหลวอยู่หลายครั้งสินะ ทำไมคุณถึงไม่เปลี่ยนอาชีพเสียหละ ?

P : ไม่หรอก หลังจากที่ผมเริ่มต้นตัดสินใจที่จะมาเป็นนักแสดง ไม่เลยแม้แต่สักครั้งเดียวในชีวิตที่ผมคิดว่าผมจะเลิกล้มกับมัน ผมก็ยังคงคอยไปทดสอบหน้ากล้องอีกหลายต่อหลายครั้งด้วยกัน เพราะความที่ผมเป็นคนขี้อายผมจึงพลาดอยู่นับเป็นหลายสิบหลายร้อยครั้ง ผมไม่น่าจะคอยทำมันซ้ำๆซากๆอยู่อย่างนั้น แต่ผมก็คอยให้กำลังใจกับตัวของผมเองว่าทุกๆอย่างจะต้องดีขึ้นเพราะผมยังเต็มไปด้วยความหวังเสมอ จะต้องมีงานที่ดีกว่า แม้ไม่สำเร็จคราวนี้แต่อนาคตข้างหน้าต้องดีขึ้นแน่นอน ครั้งแรกที่ผมถูกเปลี่ยนตัวนั้นผมรู้สึกว่าได้พลาดโอกาสนั้นไปอีกครั้ง แต่ในวันต่อมาผุ้กำกับอีกท่านหนึ่งจาก SBS ก็เรียกผมไปหา ตอนแรกเขาบอกกับผมว่าเขาอยากได้ผมมาแสดงแต่คิดว่าผมไปรับละครเรื่องอื่นเสียแล้ว เมื่อพวกเขาได้ข่าวว่าผมถูกเปลี่ยนตัวออกไป พวกเขาจึงได้เรียกตัวมาหาในวันรุ่งขึ้นโดยทันที

L : อ้อ! เขารู้ว่าาคุณถูกไล่ออกสิ

P : ไม่ใช่ถูกไล่ออก แค่ถูกเปลี่ยนตัว

H : ละครเรื่องอะไรหรือ ?

P : " How to meet a perfect Neighbor "

ในนาที่ที่ 65 :10 มีฉากใน Perfect Neighbor ขึ้นมา

L : แล้วคุณถูกเปลี่ยนตัวอีกไหมหลังจากนั้น ?

P :  นับแต่นั้นมาถนนนก็เริ่มราบเรียบ และ กว้างยาวออกไปมากขึ้นสำหรับผม

L : กี่ครั้งกันที่คุณต้องโทรทางไกลกลับไปที่บ้าน ?

P : ตอนนั้นผมเริ่มใช้ Cellphone แล้ว ผมซื้อ cell phone ใช่แล้ว

L : แม่ของคุณพูดว่าอย่างไร ?

P : แม่คอยให่้กำลังใจผมเสมอมา และบางครั้งแม่ก็ยังส่ง Text ถึงผมด้วย

K : คนที่ครั้งหนึ่งเคยพูดว่า " นรกหมกไหม้อะไรที่คุณมาทิ้งชืวิตไว้ที่นั่นนะหรือ ? " ตอนนี้เธอคงจะพอใจอย่างมากแล้วสินะ

P : ครับ

L :  สายลมที่บ้านเกิดของคุณได้พัดดอกพลัมให้ล่วงหล่นลงดินแล้วสินะ บ้าน 3 หลังได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว และ ลูกหลานก็ได้กลายมาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงแล้ว

P : ผมเคยได้ยินจริงๆกับเรื่องเล่าเป็นตำนานอย่างนี้มาหลายครั้งหลายหนแล้วเมื่อผมยังเป็นเด็กๆอยู่ เคยคิดเสมอว่าจะเป็นน้องชายของผมที่จะเป็นคนที่มีช่ือเสียง ... แต่ตอนนี้มันก็ออกมาเป็นอย่างนี้ไป

L : เคยคิดว่าจะเป็นน้องแต่มันกลับกลายเป็นตัวเองไป

P : น้องชายของผมอาจจะรู้สึกเจ็บปวดได้้ถ้าเขาได้ยินอย่างนี้

L ; คุณคิดว่าอะไรคือ 3 สิ่งที่สำคัญที่สุดกับการที่ PSH ได้ก้าวขึ้นมาเป็นนักแสดงอย่างทุกวันนี้ได้ ?

P : 1. ความเป็นคนหน้าตาดี  2. เป็นคนที่เมื่อตั้งใจทำอะไรแล้วต้องทำให้สำเร็จจนถึงที่สุด -- ดื้อรั้นอดทน  3. มีเป้าหมายที่ชัดเจน 4.  จะต้องเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี 5.  ลืมเรื่องที่ไม่ดีต่างๆได้ง่าย 

L : ผมขอแค่ 3 ข้อ

L : ความดื้อรั้นของคุณ --- เริ่มจากเมื่อคุณยังอาศัยอยู่ที่ต่างจังหวัด

P : เมื่อผมเป็นเด็กตัวเล็กๆในหมู่บ้าน ผมไม่สามารถที่จะวิ่งได้เร็ว แต่ผมสามารถที่จะวิ่งได้ในระยะไกล

L : อย่างนี้เหมาะกับการเป็นนนักแสดงมากกว่า - วิ่งไปได้ไกลกว่าพวกที่วิ่งได้เร็ว

P : เมื่อผมเริ่มต้นตอนแรกๆ ผมไม่รู้อะไรเลย เพียงแค่เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยที่สอนการแสดง มีสมาชิกอยู่ประมาณ 100 คนเมื่อเริ่มต้น แต่มีเหลืออยู่เพียง 5 คนในช่วงสุดท้าย เพื่อนร่วมชั้นของผมนั้นเลิกไปหล้งจากผ่านไปได้เพียง 2 เดือนเท่านั้น

L : ความดื้อรั้น ความรักในการแสดง ความเป็นบุคคลที่ซื่อสัตย์ น่าจะเป็นอาวุธที่สำคัญของ Park Si  Hoo

H : และหน้าตาที่ดีของเขาด้วย

L : บุคลิกที่เป็นคนจริงใจมาจากข้างในของเขา อีกทั้งการที่เขาไม่ใส่ใจจริงจังกับผลประทบที่ตามมา ( NK : คิดว่า Lee หมายถึงการที่เขาไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่โตกับการถ่ายภาพกางเกงชั้นในของเขา ) กรุณาลืมเกี่ยวกับการพูดจาเหลวไหล ไร้สาระของผมด้วย

H : มนุษย์สัมพันธ์ของเขาก็ดีมากๆทีเดียวกับงานแบบนี้ มีคนมากมายอยากได้เขาร่วมทำงานด้วย

K : นั้นจริงหรือ

P : นิดหน่อย

L : เท่าที่ผมเห็น ความสัมพันธ์ของคุณกับผู้เขียนบท ผู้กำกับ ทีมงานนั้นดีมากๆเลย

P : ผมสร้างรูปแบบตัวละครของผมด้วยการพูดคุยกับพวกเขาหลายต่อหลายครั้งด้วยกัน

K : เพื่อให้คุณสามารถเข้าถึงตัวละครนั้นได้ดี

P : ผมเป็นนักแสดงที่ไม่มีปัญหากับการเข้าถึงบทของตัวละคร

L : เป็นบทสรุปทีดี  ในตอนต้นๆคุณถูกเรียกขานว่าเป็น " ผู้ชายที่ผู้หญิงอยากยั่วยวน "  ต่อมาก็เป็น  " หนุ่มมาดเท่ห์ " และตอนนี้ก็มาเป็น " หนุ่มรูปงาม " .... 

K หันไปถาม H : คุณคิดอย่างไร ผู้เชี่ยวชาญในการตั้งชื่อ ?

H : ฉันยังไม่เห็นอีกหลายๆด้านที่แตกต่างออกไปของคุณ ดังนั้นฉันอยากจะเรียกคุณว่า " หนุ่มหัวหอม " ที่ต้องคอยปลอกเปลือกออกมาเป็นชั้นๆ แต่ยังคงมีอีกหลายชั้นที่ยังคงเหลืออยู่ข้างในอีก

K : หนุ่มห้วหอม กับ มนุษย์เหล็ก

L : อะไรคือความฝันของคุณ ?

P : ผมอยากจะเป็นนักแสดง ที่ไม่เพียงมีชื่อเสียงรู้จักกันแต่ในประเทศของเราเท่านั้น แต่รวมไปถึงทั่วทุกภาคในเอเชีย

H : คุณอยากจะเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงระดับโลกสิ

P : ผมพูดมากไปกว่านั้นไม่ได้แน่

L : จะมีชื่อเสียงระดับโลก ... ภาษาอังกฤษของคุณเป็นอย่างไร ?

P : Hi!

L : ลองมาพูดว่าคุณนั้นกำลังแผ่กิ่งก้านสาขาของคุณไปทั่วทวีปเอเชียแล้ว  แล้วเวลาที่คุณไปที่ญี่ปุ่นหละ ภาษาญี่ปุ่นของคุณเป็นอย่างไร ?

P : ผมเคยเห็นศิลปินต่างชาติที่อยู่ในประเทศของเราที่ภาษาเกาหลีของพวกเขานั้นดีมากๆจนทำให้ความรู้สึกเป็นปริศนาในตัวของพวกเขานั้นเลือนหายไป ดังนั้นผมจะพูดเกาหลีเท่านั้นที่ประเทศญี่ปุ่น -- เพื่อรักษาความลึกลับนั้นให้คงอยู่

K : ไม่ใช่เพราะคุณพูดภาษาเขาไม่ได้แต่เพื่อคงความลึกลับน่าพิศวงของคุณเอาไว้

P : ในบางโอกาส ผมก็จะพูดว่า " Arigato : ( ขอบคุณ​)

L : Hi! และ Arigato และภาษาจีนหละ ?

P : Xie Xie ( ขอบคุณ )

K : คุณจะเป็นนักแสดงเพียงคนเดียวที่พิชิตโลกทั้งโลกด้วยคำ 3 คำนี้นะ

ในนาที่ที่ 71 : 20 : ต่อมาก็เป็นการมอบของขวัญให้กับ PSH จากทางรายการ Healing Camp

P : ไม่ใช่หัวหอมนะ

( มันคือกระจกบานใหญ่เท่าตัวคน )

H : พอใจไหม ?

P : มากๆเลย มองดูกระจก สะท้อนภาพความฝันของผมในการมาเป็นนักแสดง

( PSH มองดูตัวของเขาเองในกระจก และพูดขึ้นว่า : " ตาของผมแดงกล่ำไปหมด " )

H : มองดูตัวเองในกระจกทุกวันเพื่อยืนยันกับตัวคุณเองว่าคุณเป็นคนที่ดูดีและหล่อเหลาอยู่เสมอไง

( PSH หันมาพูดกับผู้ชมทางบ้าน )

P : เพื่อที่จะได้มาแสดงความเป็นตัวจริงของผม ผมพยายามอย่างมากๆเลย ไม่ทราบว่าคุณๆจะคิดอย่างไร และจริงๆแล้วผมก็อยากจะทราบด้วยเหมือนกัน กรุณาให้อภัยผมด้วยถ้าผมจะพูดหรือทำอะไรมากเกินกว่าเหตุในบางจุด Ha! Ha! Ha!

(มองดูกระจก )

กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐมพี ?

ทั้ว Lee , Kim, และ Han ก็พูดออกมาพร้อมกัน : Park SI Hoo!

( จบบริบูรณ์ )

Credits: Chinese subtitles by www.parksihoobar.com.  Many thanks!)

credit : www.parksihoo4u.com, thanks !